Ne ilk ne de son... Şiiri - Şeref Yıldırım

HİROŞİMA-6.ağustos 1945

Yeni güne başlayan çekik gözlüler,
Savaş içinde sıradan bir günü yaşamak için hazırdılar.
Tüm olumsuz koşullara rağmen arılar kadar çalışkan,
Kargalar kadar telaşlıydılar.
Masmavi açık hava,doğan güneş umutlarını tazeliyor
Daha inançlı,özgür yarınları düşlüyorlardı.

Hazırlıksız yakalanmışlardı yok olmaya.........

Saat 08_15
Enola –gray 4.5 tonluk Uranyum bombası yüklü B-29 Amerikan savaş uçağı
Hedefi tayin etmiş,
Bir el.....bir dokunuş, kadar yakınlaşmıştı,
Ölüm yağdırmaya....

Little Boy 500 metre yükseklikte,
Işık hızından binlerce kez kuvvetli patlamıştı
Pilot bile; ”aman tanrım biz ne yaptık” diye
Şaşırmış,pişmanlık,vicdan azabı yaşamıştı
Ne çareki;
Kıyamet anları başlamıştı.....
Sadece üç saniye içinde,
Gözleri kör edecek kadar kuvvetli ışık,
Üç,dört bin derece sıcaklık....

Alev denizleri yutuyordu,kavuruyordu
Taş üstünde taş bırakmamacasına
İmdat sesleri yankılanıyordu gökyüzüne,
Rüzgar şiddetlenmiş kasırga hızına ulaşmıştı,
Bedenler asfalttan kazınabiliyordu ancak,
Madenler,eşyalar,binalar,taşlar erimişti,uçmuştu metrelerce..........

Hayalet şehir, yüz kırk bin insanın mezarı,
Kalan yaralıların ise aylar süren acılarının tanığı olmuştu.
Tıpkı; 09.Ağustos l945-saat 11_00 de
Fatman isimli- Plütunyum bombası yüklü Amerikan savaş uçağının
NAGAZAKİ kentinin yetmiş bin insanını yok etmesi gibi.......

Ancak biliyoruz ki,bu ne ilk soykırım ne de son...........................

02.06.2004.