Ne hikmetse böyle düştü gönlüme…

Ey can…
Kim bilir belki çok basiretlisin
Belki de sezgilerinle yol alan nefessin
Belki de ilim ve fazilet sahibi olan fersin
Bilmem ki nasıl bir hesap içindesin, emele meyledersin

Sesi sana bırakmayanlar var
Nefesin ve şiarın gönülleri mest eden har
İyilik ve ihsana kim senin kadar koşar
Bu kadar yufka yüreklilik içinde niye korku var
İtminan içinde ki kalbin niçin bu kadar seni yorar

Ne zaman bir garip ve mahzun görsen
Aczi yet içinde nefeslenen fakiri hissetsen
Kim muhtaç, kim aç evet, sen hakkıyla bilsen
Gözyaşın nükseder, sesin titrer, kalbin ihsan ister
Her bakımdan en yakın halinde biter, kalp zikreder

İnsanız, yaratılmış kullarız, bahtın nasibinde niyazız
Ne yalnızlığı ve ne de kalabalığın içinde O’ndan uzağız
Evet, mahzunuz, masumuz, çile ve cefa içinde kanaatiz
Sabrın bendinde umutlarımızla yaşarız, azimle koşarız
Gülün feyziyle coşarız, lalenin suhuletiyle düşünceye dalarız