Ne Güzeldi Çocukken Uykudan Uyanmak.

Ne güzeldi çocukken uykudan uyanmak.

Yataktan adım atmamak için şımarıklığımı kullanmak,
Açılan perdeler sonrasında, gözlerime değen güneşe kapris yapmak,
Kendime tüy gibi gelen bedenimi, mutfaktan gelen kızarmış ekmek kokusuna doğru uçurmak...
Ne güzeldi çocukken uykudan uyanmak.

Kahvaltı masasına minicik ellerimle en sevdiğim incir reçelini dökmeden taşımanın telaşını yaşamak,
Bunun gururuyla kocaman sandalyeye tırmanarak oturmak,
Ne kadar çok yersem, o kadar çok büyüyeceğimi ve artık tırmanmak zorunda kalmayacağımı düşünerek, büyümeye umutlanmak...
Ne güzeldi çocukken uykudan uyanmak.

Masadan kalkınca pencereye koşarak sokağı kolaçan edip "arkadaşlarım bensiz oyuna başladı mı" telaşına düşüp, bomboş sokağı görünce "oh be" diyerek rahatlamak...
Ne de güzeldi, çocukken uykudan uyanmak.

Kaybedeceğim hiçbir şey olmadığını,
Gözyaşlarımın sadece kanayan dizlerim için akacağını,
Hayatımda kimsenin beni asla terk etmeyeceğini,
Büyümenin özgürlük olduğunu sanmak...
Ne de güzeldi çocukken uykudan uyanmak.

Ta ki, büyümek için çok uyuyup,
Büyüyünce, UYANANA dek,
Uyanana dek..