Ne Güzel Günlerdi Şiiri - Ozan Yayla

Çocuktuk eskiden, akıl ermezdi,
Ne güzel günlerdi, yalan oldular...
Birimiz, birine zarar vermezdi,
Ne güzel günlerdi, yalan oldular...

Gün ışırda, sokaklara dolardık,
Duvara çıkardık, ayva yolardık,
Zamanı unutur oy'na dalardık,

Yorulma bilmezdik, oynardık oyun,
Yazı da, yabanda güderdik koyun,
Bent tutar içine girerdik, suyun,

Ablalar kengerden sakız çiğnerdi,
Sayalar gezilir, köçek oynardı,
Üzümler ezilir, pekmez kaynardı,

Çamaşırlar yıkanırdı kilinen,
Döğülürdü tokacınan, elinen,
Tahta saz yapardık ipten telinen,

Saklanbaç, körebe, aydede, kömen,
Acıkırdık, ara verirdik hemen,
Yüz dirhem somuna çalardık çemen,

Taşlara basarak sudan geçerdik,
Cevizi taşlarda yola saçardık,
Sahibi gelirse darın kaçardık,

Her evde bir-iki torun olurdu,
Konuya-komşuya sorun olurdu,
Radyoda 'arkası yarın' olurdu,

Yollar kapanırdı, çok kar yağardı,
Kürürdü damından herkes, yığardı,
Analar oturur inek sağardı,

Çatısı yoğudu, kerbiçti evler,
Kuzular melerdi, köpekler havlar,
Çobanlar varıdı canavar avlar,

Her evin önü köm, ya da ağıldı,
Geçim derdi çıktı başa, sağıldı,
Uşaklar hep sağa-sola dağıldı,

Öküz öldü, çift takıldı motura,
Bakanmı var şimdi dönüp katıra,
Daha çok ya, gelmiyorlar hatıra,

Ozan YAYLA derki; ömrü harcadım,
Ağardı hep, saç-sakalım kırcadım,
Babam öldü, gayrı bende kocadım,