Ne Güzel Şiiri - Hande Ortay

Ne Güzel

Ne güzel şey seni düşlemek
Onca olumsuzluğa, mutsuzluğa
Onca yalnızlığa, sessizliğe rağmen
Umut dolu bekleyebilmek…

Ne güzel şey seni anmak,
Kâh sokaklarda, kâh tenha, sessiz ortamlarda, sesini, sessizliğini aramak…
Oysa adaklar adayacaktım evliyalara
Sensizliğin ağır geldi bana…

Bin parçaya böldün ruhumu,
Her parçam yerle yeksan oldum,
Olsun, yine de denizlerde, gökyüzünde
Gecenin zifiri karanlığında seni anmak, aramak da güzel…

Ah ne güzel…
Ne güzel başını koyduğun yastık
Loş karanlıkta bir ışık izler dururum seni,
Seyrederim o gözleri,
Gözlerinin gördüğü her yeri…

Ah ne güzel hissederim aldığın o nefesi
Zira bilemezsin, bilemezsin sen sana teslim olan ruhu, bedeni
Hissetmeye çalışma,
Yaşarken dünyadaki yalnızlığı, hissetme…

Ah be yârim ne güzel zemheride yanar beden
Ağustosta titrer o ten, gülerken kan ağlar o gözler
Hissetme o aşkı ben gibi
Erirsin gün be gün çıra gibi, mum gibi…

Ne güzel şey senden vazgeçmek
Suçlu benmişim diye af dilemek
Vazgeçmek,
Vedalaşmadan gitmek…

Ne güzel şey kendi pimimi çeken bir cellat
Hak eder bu aşk her türlü şecaat
Ve isterdim ela göz, gönle gül olmak
Fakat bil ki yüreğinde kaldı yüreğim
Üryan geldim, üryan giderim

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Hande Ortay
29.09.2016 (İstanbul, Fatih) 00:01