Ne Gerek Vardı Şiiri - Neslihan Isındere

Ne gerek vardı sesini duymama,
Telefonuna cevap vermeden
Tasarlamıştım her şeyi kafamda…
Sesimin soğukluğundan anlayacaktın,
İçiminde artık sana soğuduğunu.
Senelerdir yaktığın canıma karşılık,
Her bir kelimemi yüreğine saplayacaktım…
Hatta yokluğunda neler yaptığımı sorduğunda,
Bir bir anlatmaya başlayacaktım,
Çok şeyin değiştiğini…
Daha da hayatımın güzelleştiğini.
Her sabah telefonuma gelen
“Günaydın” mesajlarınla,
Uykumun bölünmediğini,
Hatta daha fazla uyuduğumu…
Ama uykulara bile,
Seni görmek için daldığımı,
Sesini duymasaydım bilmeyecektin…
Ah o sesin!
Duyduğumda yüreğimi titreten,
İçimi eriten o sesin!
Tamda alışmaya başlıyorken sensizliğe,
Ne gerek vardı buna!
Seni özlediğimi,
Seni hala sevdiğimi,
Duymana ne gerek vardı…
Beni unutmadığını duymama
Ne gerek vardı…
Son sözünde demiştin ya,
“Bir gün canına canımı katacağım” diye
Yemin olsun sevgili,
O güne kadar tüm secdelerim
Bir ALLAH’A bir sana…