Korkuyorsun biliyorum.
Bağlamaktan, bağlanmaktan veya yine terk edilmekten.
Bilmiyorum, bu yüzden belki de bir anda buz kesilmen.
Sanki hiç beraber olmamışız gibi haziran akşamında,
Hiç ıslanmamışız gibi nisan yağmurlarında,
Dudakların hiç değmemiş gibi dudaklarıma,
Bir anda gidiyorsun bir yabancı edasıyla.
İnsan kaybedince anlıyor hayatının anlamını.
Yaşamak ağır geliyor tekrardan aynı anları.
Hayatı tek bir kapıya açılıyor gibi hissediyor.
O kapının sonunda bir uçurum,
O uçurumun sonunda da her şeye rağmen o var gibi.
Kendini ne zaman bıraksa o uçurumdan aşağı,
Gözlerini yine onun kollarında açacak gibi.
Nefret ediyor bazen, ağzına gelen her şeyi saymak istiyor.
Ancak ne mümkün …
İki dakika sonra içindeki sevda ateşi yine harlanıyor,
Gözleri âmâ oluyor yaptığı her şeye rağmen.
Yüzünde bir tebessüm,
AH, ne gelir ki şimdi elden!
Kim kurtarabilir seni bu dertten?
Sena UygunKayıt Tarihi : 12.8.2022 14:54:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!