Ne gelir elden! Şiiri - Mustafa Cilasun

İşte
Dalmışken birden
İçimden geçti
Çocukluğum
Aniden

Sanki
Bir topaç misali
İpin sardığı
Anın

Verdiği zamanın
Koldan
Çıkan takatin
Hırsın
Nihayetinde

Fırlatılan
Bir topaç inilerken
Kendi seyrinde

Amansız
Bir döngünün
Her katresinde
Artık çaresizdir

Ne taş
Ve nede toprak
Onun için
Fark eden değildir

Tutkusunun
Yolunda soluğu
Kesilinceye kadar
Döner gider

Bir
Meczubun
Bilinen
Mecnunun
Deli denen
Kuzunun gibi

Tutulmuştur
Bir kere
Elden ne gelir ki

Her bir cazibe
Aynı adresin
Yolunu gösterir
Her
Alınan bir nefes
Onun
Hayaliyle güzelleşir

Çirkin
Bile olsa
Fiziksel
Özürlü bulunsa
Ne çıkar

Gönül bu
Hangi fermanı
Ne gibi
Bir maslahatı
Dinler

Bir su misali
Sanki akan
Bir zaman gibi

Yâre doğru
Bir sevda ile
Akar gider

O sevgiliyi
Bir korku
Sarsa ne olur

Kimin
Umurunda olur
Aşk budur

Anlamayan
Onu bir haz
İle yaşamayan
Hiç tatmayan

Kalbinin
Namütenahi
Köşesinde
Yaşatmayan

Elbette ki
Hadiseye
Şaşı olarak bakar

Tek isteğim
Ona
Hiçbir zaman
Kavuşamaz
Olsam da

Gideceği aracın
Kapısında
Bir mihmandar
Olarak
Bulunsam da
Hiç gam değil

Yeter ki
Yalnızca sevsin
Sevdiğiyle sevinsin

Onun
Kollarına serilsin
Yalnızca isteğim
Kahretmesin

Sevdiğim için
Bir sitem olsun
Asla göndermesin

Sanki
Bir hikâyenin
Vazgeçilmeyen
Kem karakteri
Olarak görsün

Sevdiğiyle
Hep öğünsün
Halimi
Anılarına dahi
Değer görmesin

Paçavra gibi
Yırtıp atsın
Sevinecekse
Yinede sevinsin

Kendi
Dünyasında
Güzellikler içinde

Kalbinde
Yeşerttiğiyle
Sevinsin gülsün