Ne gelir elden Şiiri - Birkan Demirci

Sanki zaman değil de geçen,
insanın hevesi geçiyor,
ufak ufak kırılıyor,
üzülüyor,
sonra kendinden geçiyor.

Bir umut ekliyorsun günün ortasına,
kırılgan bir dal gibi,
ama her rüzgârda savruluyor.
Meğer hayat değilmiş bizi yoran,
insanlarmış moral bozan.

Bir bakış yetiyor bazen,
söz söylemeden yıkan,
ya da yanlış bir cümle,
yerle bir eden içindeki ışığı.

Sessizlikte bile küskünlük saklı,
yorgunluğun asıl adresi
ömür değil, insanlar…

Ve insan,
ne kadar unutur gibi yapsa da,
her kırık hatırlatır kendini.
Ama yine de kalkıyoruz,
çünkü başka ne gelir elimizden?