Ne garipti! Şiiri - Mustafa Cilasun

Bir hayli uzaktan
Ve balkon serinliğini anarken
Üç beş heybetli soluyan ve durmadan vuranlardı

Zorda kalanı
Ve avazı çıktığı kadar bağıranı
Kimseler duymuyor baktıkları halde görmüyorlardı

Nefes alanlardı
Lakin kalbi hissedişten uzaklardı
Altta kalan, hastane aciline yığılan ve takatsiz kalan

Ortalıkta perişandı
Ne arayan ve ne de soran vardı
Adeta bir leş misali ortada kalan talihsiz bir ızdırapdı

Dayanamadım
Apar topar merdivenleri atladım
Zavallının yanına yaklaşırken, bir uyarıyla karşılaştım

Sakın ha yaklaşma
Tehdidini duyunca afalladım karşısında
Galiz bir kelimeyle layıktı o hergele diyerek hayıflandı

Zoraki hayırdır dedim
Bu pislik günlerce ev ahalisini kandırıyor
Hanım ve kızıma ağza alınmadık küfürler ediyor deyince

Doğrusu biraz durakladım
Ve yeniden zanlıya dönerek cüssesine baktım
Çok bakımsızdı, bazı yerlerinden kan lekeleri beliriyordu

Nazar edenlere seslenerek
Suçluysa bile siz yargılamayın canlanın dedim
Benim kati sözlerim karşısında ne de olsa birkaç kişi geldi

Hastane yakını da olması bile
Ne polisinin ve ne de sağlık görevlilerinin
Dikkatini çekmemişti, her zaman olduğun veçhile doluydu

Zor gücün bir sedye bulduk
Zavallı soluyanı bir çırpıda kaldırdık,
Hastane doktorlarına durumu anlattık ama polis nezaretinde

Görgü şahidi var mı deyince
Elbette ki faillerde kapı önünde bekliyorlar dedim
Fakat çıktığımızda hiç kimseyi göremedim, bildiğimi zikrettim