Ne garip bana aşkı öreten bana aşık değil

Ne Garip

Ne garip…
Bana aşkı öğreten kadın,
Aşkı bana değil, başkasına saklamış.
Kalbimin ilk uyanışı,
Ellerimde büyüyen en güzel sır
Onun gözlerinde filizlenmiş,
Ama bana dönüp açmamış.

Öğretti bana kalbin titremesini,
Bir bakışın ömre bedel suskunluğunu.
Öğretti geceye sarılmayı,
Adını fısıldarken uykusuz kalmayı.
Ben aşkı ondan öğrendim,
Ama aşkı bana öğretmedi.

Ne garip…
Bir gülüşüyle yolumu aydınlatan kadın,
Karanlığıma güneş gibi doğdu
Ama hiç benim sabahım olmadı.
Ben onun için şiirler yazdım,
O başkasının satırlarında kayboldu.
Ben onun için kendimi unuttum,
O benim varlığımı hiç bilmedi.

Ne garip…
Bir kalpte bin umut yeşeriyor,
Ama bir tanesi bile bana düşmüyor.
Bütün dualarımda adı var,
Ama onun dualarında ben yokum.
Ben “biz” oluruz sandım,
O sadece “ben” kaldı,
Ve ben, yokluğunda yok oldum.

Bana aşkı öğreten kadın,
Bana en çok acıyı da öğretti aslında.
Sevmenin cesaret olduğunu,
Sevilmemenin de bir kader olduğunu.
Ben ona dokunamadım,
Ama onunla büyüdü kalbim.
Ve şimdi öğrendim:
Aşk, bazen sadece içimizde kalır,
Bazen de hiç başlamadan biter.

Ne garip…
Ona sarılmak isterdim,
Ama ellerim havada asılı kaldı.
Ona “seni seviyorum” demek isterdim,
Ama sesim dudaklarımda kırıldı.
Ben onun dünyasında bir gölgeydim,
Oysa o benim evrenimde güneş.

Ve biliyorum,
Bana aşkı öğreten kadın
Bana hiç aşık olmadı.
Ama ben,
Bir ömür boyu
Onun öğrettiği aşkla yanacağım