Ne fayda. Şiiri - Vedat Korun

Dövmüş bakırını gün kızılı bozkırında.
Utancını vurmuş yüzlere sanki.
Yaşanmamış hayallerini yakıyor,
Tac Mahâl’in kubbelerinde.
Meyhanesi isyankar,mabedi değirmeni.
Soğuyan gönülleri öğütüp yine seriyor yerlere.
Yeniden yeşerir sevgi tohumları diye.
Nazire mi bu,yoksa ayrılığın kefareti mi?
Belki de ölümün Meleği son nefesde.
Koysalar cansızı buzdan mabede,
Altından nevbahar esse ne fayda.
Selamı selam,sabahı sabah.
Yeter İllallah.
Bağlandı gözler eyere.
Yürüdü.
Bir gün,bir ömür.
Bin yıl,bir anı.
Dolandı boşa gönül dağını.
Yoruldu gayrı ne fayda.
Yeter.!
Çözün eyerini gözlerin.
Salın gitsin yılkı atı gibi.
Düz ovada görsün biraz da,
Kendi kendini…

30-10-2007.