Ne Evrim Kaldı, Ne Devrim

Fikrimin elleriyle çok kitap boğazladım.
Çok “aydın” ellerimde, tahkik ile can verdi.
Yılmadım kaybetmekten ve yerimde durmadım.
Bir ömür sorguladım, göremediğim neydi?
Ne “evrim” kaldı, ne “devrim...”
Batmadığım çamur yok!
Çamurlar avuçladım, fikrimin elleriyle...
Yirmi yıl böyle geçti... Ben kendime ağladım.
Akıl iyi gelmedi, düşünmek hevesiyle,
Tattığım hep azaptı; nedendir, anlamadım!
Hâlbuki medeniyet, sanırım böyle şeydi:
Lüks, zenginlik, sefahet...
Mal, mülk ve saadet!
Batı’dan aldıklarım ve kendi kustuklarım...

İğrençti elimdekiler,
İğrençti neticeler...
Fellik fellik ararken, göremediğim neydi?
Neydi saklanan benden, açılmayan sır neydi?
Dur, şimdi anlıyorum.
Yolumun çıkışı yok!
Ne Marks’ta ne Lenin’de ölümün çaresi yok!
Onlardan aldıklarım, mezar taşımda bitti.
Bunu gördüm nihayet, keşke erken bulsaydım!
Yirmi yıl bad-ı heva, madde peşinde gitti.
Keşke yirmimde değil, yedimde uyansaydım!

Şimdi anlıyor musun, nedenmiş eyvahlarım?
Bana deva olmadı ne meyler, ne şişeler!
İnan ki, bir an bile kanıp medet ummadım.
Ayıktım hep ararken, hakikatten çiçekler...
Durmadım, araştırdım, asla taklit yapmadım!
Taklitten teselliler, bağnazlıktan köleler...
Şimdi karşıma geçmiş, “Ne yaptın? ” mı diyorsun.
Yaptığım “hayallerden” gerçeklere kaçmaktı.
Şimdi ben soruyorum, sen neden duruyorsun?
Hani böyle yaşayan skolâstik ahmaktı?

Tesadüf oyuncağı olamaz yaşananlar...
Ne iğne, ne de bir diken, bir ustasız olamaz.
Olmuşun, olacağın inan ki sahibi var.
Yoksa koca bir sistem, böyle sabit duramaz.
Ne olur, aç gözünü... Açılsın perdelerin!
Her biri bir şey anlatır, ölüp de gidenlerin.
Bir varmışsın, bir de yok!
Bu kadar mı şu varlık?
Fena, fikrimde darlık; fena, fikrinde darlık...