Ne etmeli? ................

İnsanlık için
Ne çok cümleler kurarım diyordum
Baktım ki, üç beş cümleden başka kuramıyordum

Ya insan için,
Üç beş kelimeyle insanı tanıyordum
Üç beş kelimeyle insanlarca tanınıyordum

Koca bir insanlığı düşürdüğüm seviyeye bakın
Üç beş cümleye, üç beş kelimeyle bir sıkım

Nasıl bilirsiniz? İyidir!
Nasıl bilirsin? Eh, ne diyeyimdir!

Nasıl bilirim?
Nasıl bilirdim?

Valla ne diyeyim, bana sorma
Başımı belaya sokma

Yok canım, çok iyi, mert biridir
Adam gibi adam, sözünün eridir

Kaç kelime ettiğimi düşündüm
Veya kaç cümleye düşürüldüm

Ne diyorlar? “Her şeyin başı sevgi”
Hani nerede? “Hangi gün yakacak kalbimi? ”

Karışık, karmaşa karışık bir hayat
Bütün düşünceler eski, eskimiş bayat

Yeni ne var? Sorma sakın
Eskiler daima yeniye baskın

Okulda hoca, tedirgindir, tek düze eğitime
Evde baba, bağlıdır derme çakma geleneğe, cahilce
Anne, çoğu okuldan özürlü, dedikodu virane

Hepsi bir olur saldırırlar yeniye
Yeni, sapıktır, anarşisttir, uçuktur, zamanedir gözlerinde

Hatırlıyorum, öğretmenin yanlışını çıkardım diye
Aylarca konuşmamıştı benimle

Ya babam karşı çıktım diye düşüncelerine
Dönüvermişte deliye

Gençlik yıllarımdı, anlamadığım şeyler vardı düzende
Başlayınca sorgularım, yüklendiler üstüme
Yasalarıyla, baskılarıyla, kahramanlarıyla, tarihiyle
Baştan sona ödetmek istedikleri diyetleriyle

Hep bir ağızdan “sus” işareti yaptılar, kurtuluş niyetine
Sordurtmadılar, gerçekten geçmişte ne oldu diye
Avrupalılardan gelince düzen, yasa, yaşam hediye
Kafalar karışmadı asla bu nasıl kurtuluştur diye
Sormadı hiç kimse, ülkenin zenginlikleri nereye gitti diye
“Bir damla kan, bir damla petrol” niyetine
Sildi süpürdü batılılar ülkemi, ülkem düşürüldü geriye
Bağırdı, çığırdı Avrupalı çağdaşlarım özgürüz diye
Anlamadım ben, gariplik var bu işte…

Kapının dışına aklın bırakıldığı dergâhlara, cemaatlere gittiğimde
Sürgün ettiler cennetlerinden, dinsizsin, sapıksın diye

Hâlbuki onların her birinden daha çok inanırdım Allah’a
Karar vermiştim, asla tapmayacaktım putlara
Öpmeyecektim el etek, durmayacaktım divanlara
Olmayacaktım asla, “tamam efendimsi, sallabaşlarla”

Hayatım boyunca, kişilikçi olmak ters gelmişti bana
Zira kişilikli olmak, yakışırdı, özgür, eşit yaratılan insana

Allah’ın yarattığı ben, büyük bir onura sahiptim insanca
Yetilerim vardı, hayvandan farklı, akılla, mantıkla
İnsandım ben, özgün, özgür irademle, kararlarımla

Hiçbir düşüncemin önüne arkasına
Cilik, cılık, cülük eklemedim, ekletmedim asla

Sığınmadım hiçbir insanın arkasına
Özgün fikirlerimle çıktım insanca ortaya

Ne oldu? Diye “sakın sorma”
Dokuz köyden kovmadılar ama
Üç beş kelime yetti beni tanımlamaya

Fikir insana dar geldiğinde
İnsanlar geniş olurmuş kendince

Fikir insana bol geldiğinde
İnsanlar dar olurmuş seviyesince

Fikirsiz bir toplumun karanlığında
Fikirleri, bir insana bağladık aydınlık adına

Ne olacaktı ki?
Bakın tarihin temellerine

Halk peri perişan kahrolurken
Bir kahraman beklemiştir hep, “en yiğidinden”

Demez halk “başımızın çaresine bakalım”
İşimizi kahramanlara bırakmayalım
Halkça, hakça, hep birlikte kahraman olalım

Halkımızda kahramanlar hastalığı vardır nedense
Yoksa bile kahramanlar üretiriz, türlü hesap içinde

Bir kahramana sırtımızı dayadık mı? Keyifler kekâ
Zekâlara gerek yok ki, nasılsa kahramanlarda vardır zekâ

Yedi düvele meydan okuyup sürgün ettiğimiz Avrupa
Yok, oluncaya kadar savaşsa da ikinci dünya savaşında
Ülkemizi gelir geçer uygarlık arenasında

Ülkemizin aydınları coşar rakı masalarında
Avrupa’ya nağmeler yarışında

Günse, “gün ola harman ola”
“Çalarım oynarım, gönlüm hovarda”
“Göbekler atılır kapı gıcırtısına”

Geri kalırken ülkem çağdaş dünyada
Bütün faturalar kesilir cahil halka
Hapsedilirken “Rab, Rap’larla”
Uyutulurken çağdaş haplarla

Ülkemin neyi bağımsız desem
Belki bağımsızdı benim dedem

Koştururken Çanakkale’de
Ölümüne öldürürken cephelerde

Ama şimdi öyle mi?
Söyleyin, beni tanımlayacak, cümleyi, kelimeyi

Ben yalansız dünyaya hasretli
Hava kapalı, biraz kasvetli
Ortalık netameli
Ne etmeli?

22.01.2012 - İzmir