Ne Eksik, Ne Fazla

Farkım yok kanatsız doğan bir kuştan
Gökyüzüne hasretim bundan
Gökte olsam huzur bulsam
Ellerimde tuttuğumu asla bırakmam

Kollarım sarmadı hiçbir gerçeği
Dumana boğdum tanıyamadığım benliğimi
Anlatmak istedim içimde biriken her şeyi
Hiçbir kelimenin gücü buna yetmedi

Yeter dedim bu kadar acı
Bırak artık çıktı benim canım
Gözlerimde çizili kaldı hayatımın kayıp amacı
Bense hiç göremedim onu, neydi benim adım

Kimim ben kendime sorarım
Ben susarsam duvarlar ağlardı
Tuğlalarım çatladığında anladım bildiğim her şey yalandı
Tavana değseydi ruhum kafam yine avuçlarımın arasında kalırdı

Gözlerim boşluğa dalar
Ruhum bedenimi boğar
Son vedaya kendini hazırlar aciz ellerim
Ben de herkes gibi geldiğim yere lanet ederim

Ciğerlerimi dumana boğup susarım sonra
Anlarsın ya, yaşayarak ölmek benimkisi
Yaşamak için öldürmek, yarını görmek için umut etmek gibi
Kaldı anlamsız artık bunların her biri

Bir yıldızda kaldı benim hasretim
Her gece onu görmeyi düşledim
Ve kaldı elimde ellerim öylece bekledim
Sessizliği dinledim ve bir geceyi daha ölümle dirilttim

Bir satır daha fazla bir mısra daha eksik
Geçen zamandan eksilen sadece bizdik
Ve kimse bilmedi ne demek ki yaşamak
Ölmek kolay olsa da bin cefa çektim her yaşımda

Bir gün fazla iki sene eksik
Galiba hiç anlamak istemedik ve gittik
Uzak yerlere, dönülmez yollardan geldik
Yine de hepsi yalandı kimse de bunu anlayamadı