Ne Dünya Şiiri - Fatih Öncer

İhaneti sevmem zulmü alkışlamam,
İnandığım yoldan bir adım geri atmam.
Namustur sözüm budur özüm,
Bir akçe uğruna kimseyi satmam.
Sığınacağım yer en sonunda değil mi bir avuç kara toprak;
Ölümden korkmam korktuğum unutulmak.
Kefenimi alır giderim çağrıldığım yere,
Belki yeşil bahçeye belki cehenneme.
Tabutumdan çıkarın, çevirin başımı kıbleye
Hayaliyle yandığım Mekke ve Medine’ye
Toprağım bol günahım az olsun,
Kefenimin cebini sevaplarım doldursun.
Hesabını veremeyeceğim günahlar işledim biliyorum.
Rabbimin mizanına ve affına sığınıyorum.
O Bağışlayan ve kulunu affedendir
Ama affettiği alnı secdeye değendir.
Mizandaki sevaplarımı Yücelten
Meğer Çektiğim her bir tespih tanesiymiş
Günahlarımı yerin dibine gömen
Her biri bir dua vesilesiyleymiş…
Biliyordum öleceğimi fakat hiç görmemiştim.
Böyle bir havayı arşı alada bile düşünmemiştim.
Bir tarafa toplanmış göğüslerinde madalya.
Gülümsüyorlar hiçbir şey olmamış gibi etrafa
Cevap verirlerdi belki kim olduklarını sorsaydım
Allah’ım Keşke bende onlar gibi şehit olsaydım…