Ne Dikersek Kar Şiiri - Bülent Arkan

Son demini yaşıyordu şeytanlar
Son kurşunu devreye girdi iblisin
Yakın ortalığı dedi yılanın başı
Sürüngenler uzandı kaz dağlarına
Cehennem ateşi eritti taşı
Alev püskürtüyordu kara yılanlar

Körüklerle koştu Zerdüşler
Haindiler
Zalimdiler
Şerefsizdiler
Kundakladılar dört yanımızı
Göklere yükseldi harlı ateşler
Kül duman içinde umutlar söndü
Endişeye kapıldık canımız yandı
Canımız yanarken kanımız dondu

Ateşin çocukları dediler hainlere
Arılar kovanlarına sindi cehennem sıcağında
Sel olup aktı kışlıkları
Gövdelerine yapıştı ipek kanatları
Kaplumbağalar kabuğuna saklandı
Karıncalar su taşıyordu cehenneme
Karıncalara dadandı karınca yiyen
Biz yaktık dediler ayan beyan
Bir hain sus dedi açık etme aman
Mesajını sildi ben yaktım diyen

Son göz yaşlarını döktü yabani yaşam
Bitkiler secdeye kapandı
Vicdanı olanın yüreği soldu
Ciğerlerimiz yandı
Her şey kül oldu

Takkeleri düştü fırsatçıların
Ateşle eridi aktı boyalar
Her yer alev alev yok oldu yarın
Ortaya döküldü bütün foyalar
Kahrından çatladı koca kayalar

Ateşin savaşçıları uçtu göklerde
Taşıma bambilerle dağ taş sulandı
Umutlar yeşerdi öz yüreklerde
Tek tesellimiz ise elde kalandı

Şimdi yapılacak çok işimiz var
Seferberlik gerek yüce dağlara
Eli bağlı durmayın ne ekersek kar
Kolunuzu sıvayın ne dikersek kar...