Ne desem bilmiyorum (başlık olarak)

İnsanın nefsi her türlü azapla, cehennemle de olsa terbiye olmazmış
Sadece açlık terbiye edermiş
İnsanlar da akıllı imiş ki
Sevdiklerini terbiyeye lâyık görünce
Açlıkta, yoklukta bırakmayı tercih edebilirler
Beni terbiyesiz görmüş olacak ki
Yokluk azabında bırakmak istemiş
Sesimi çıkarsam kendimi suçlu görüyorum
Diye düşünüp herşeyi, yokluğu da kabul ettim
Daha sonra bu kasavet düşüncelerden sıyrıldım
Bu fikirleri attım
Hayır, içimde birşeyler var, o beni seviyor
Ben neden böyle zulümlü fikirlerle kendime azap veriyorum
Dolayısıyla sadece bende kalmayacak onu da ağlatacak duyguları yükleniyorum ki o ağlarsa daha fazla dayanamam
Kahvaltımı yaptım
Sonra, çikolatalı fındık kremasını ekmeğe sürerek
Dün gece demleyip bir bardak içtikten sonra uyuyakalıp içemediğim çayımı ısıtmış ve içiyor olarak bu dizeleri yazıyorum
Benim için üzülmeyin, aç değilim yani.
Şimdi birazdan yine ekmeği alıp çikolata sürüp çayımı içeceğim