Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ruh,yüz,dil güzellikleri toplanmış maşallah
Serbest şiirdeki tüm klas özellikleri taşıyan, Harika bir şiir, Harika anlatım harika duygularla örülü erişilmez derinlikler barındıran, harika tema, ustaca kullanılmış cümle yapısı, ustaca kullanılmış şiir sanatları, tek kelimeyle harika... Yüreğinize sağlık. Ve şiiriniz ant. listemde.
Sevmek mi zor, sevilmek mi?
Bir soru sormuş şair
Cevap bekliyor, verelim o zaman cevabımızı
Ben sevmek zor diyorum
Sevemiyorsan sevilmeyi bekleme
Sevdiysen dünya senindir, tektaraflı olsa bile, çünkü o sevgi senindir, sana aittir, senin içindedir...
usta bile pes der,ah bu sevmek,sevilmek yokmu,,tebriklerle
Fırtınalı bir deniz şimdi yüreğim
Dalgalar kıyıya vurdukça
Sözcükler p-a-r-a-m-p-a-r-ç-a
Naime Hanım bütünüyle güzel bir şiir okudum. Yürekten kutluyorum.
Hep geceyi aralarız bir ömür boyu hemde yüreğimizdeki ışığı o bir demet ışığa katmak için-doldursak bütün kutukleri şömüneye ince ince yansa- ve çocuk kalsak hep gülümseyerek..ah ah şairem sevilen hep vefasız olandır. Bütün derdi cefayi seven çeker..yüreğine sağlık..
Üzerinde epey açalışdığı belli,sağlam yazıyorsunuz şiiri..usta işi...Epik tarzı çok güzel olmuş ...Sonuza gelince ,du da çok uzun hikaye ,sayfalar yazılabilir,özetele;öncelikle sevmek derim..sevilmek karşı tarafın sorunu ,ona hükmetmek kolay değil,ama insan gerçekten seviyorsa kendini sevdirebilir,karşılıklı sevgiyi dengeleyebilir...Yine untmamak lazım ki biz kendi hebımıza daha çok sevdiğimiz için aşık oluruz....Yani sev beni seveyim seni gibi değil.....Sevilmeme kaygısı(ki; insanın en büyük çabası :sevilmek,takdir edilmektir) bizi sevgiliye daha çok yakınlaştırır..Özün tutarlı ise bunu dengelemek o kadar da zor değil,evet sevginden emin olamak doğru davaranışları olmak (çok istemenin pozitif etkisi) doğru davranışları getirir.Diğer taraftan çok sevilmenin,sevildiğini bilmenin aldatan yanı.İnsan bencildir önce çok sevilmiş olm akla sevebileceğini sanır. Oysa çok yanlıştır.Hayal kıırklığı yaratır sonu mutsuzluktur.İnsan sevgisinden emin olmalıdır.BU işler şakaya gelmez.En zor olanı diye sorarsan kadının sevgisi derim.Çünkü kadının sevgisi erkeğe oranla daha karmaşıktır.Erkek için ten/tin bağlamında asgari müşterek yeterlidir.Ama kadın için çok derinlerdedir.Kadın severse kolay unutmaz ,erkek ise muadilini bulunca untmaya başlamıştır bile...Bilmem anlatabildim mi? plansız oldu ama daha çok şey yazılabililir..Bu bir doktora tezidir...Şiirnizi tebrik ediyorum..Hem duygusal hem de düşündürücü ........+10+...........+ant...Saygılar Sevgiler.
Öğretmenim, duygularınız ve şiiriniz, sormak istediğiniz, ne varsa şiirin içinde, bize ise sadece şapka çıkarmak ve saygı duymak düştü, Hayatın, anlamını, içeren bu güzel şiirin için samimi duygularımla yürekten kutlarım. saygılarımla.
Ve sonra,
Ödünç alsam
Bir çocuğun masum gülüşlerini,
En korkusuz düşlerini
Soran gözlerini
Desem ki
Sevmek mi zor, sevilmek mi?
Ne dersin Usta? ... Tebrikler, ustaca imgeler. Yürek sesiniz hiç eksilmesin. Selamlar.
MUTLULUK DAMLAYAN DİZELERİ OKUMAK ÇOK GÜZELDİ, EN KALBİ TEBRİKLERİMİ SUNUYORUM.
Bu şiir ile ilgili 137 tane yorum bulunmakta