Ne Dersin? Şiiri - Volkan Orhan

İmkansızlığın en güzel noktasının mahrumuyuz. Ne dersin?
Sen ne derdin de ben inanmazdım, anlatsana be kadın!
Adım adım takip ederken izlerini dizlerime yalnızlıklar bıraktın
Yine de bekledim kibarca seslenen çalışanlara inat o garda...

Raylar boylu boyunca uzanırdı, sen yine gelmezdin
Bayram olur, sevenler kavuşurdu da sen yine gelmezdin
Af çıkardı mahkumlara, özgürlük edinirdi kumrular, hatta
Bir maddeden başka bir maddeye geçişler olurdu da sen yine gelmezdin

Gayet ıslaktı seni beklerden sözde bedenimi koruyan paltom
Yağmuru sorsan sana sayfalarca anlatacak cinsten
Sol cebimde sakladığım bir kağıt var ve bir de kalem
Sözüm ona seni anlatacağım insanlara, sensiz insanlığa

Klişeler bağlıyordu cümlelerimin her noktasını
Görenler deli sandı, berduş sandı, aslında hakılılardı da
Belki de kör sandılar, bunda da haklılardı ki zaten;
Ağlamakla yağmur arası ince çizgi görmekten iyiydi kör olmak

Odamda betimlenecek kadar malzeme yok ne yazık ki
Masamda sade resminin kırık camı ve melodi olamayan besteler
Yanıp sönerken acı çektiği hissi uyandıran lambam artık
Sulha niyet ediyor sabah ezanı okunmadan

Yine ezanlar okunup sabah oluyor, yavaş yavaş aydınlanıyor sokak
Sokağın başında hep aynı yüzler ve aynı yolun yolcuları
Camı açmaya korkuyorum, kulağıma senden başka bir ses ilişir diye
Kalbi açmaya da korkuyorum, içinden sen kaçarsın diye

Esasen anlattıkça sorguluyor insanlar varlığını varlığıma binayen
Hayat kümem hayat kümeni kaplıyor çünkü o kader denilen
İkimizi kesişen çemberlerde orantısız hesaplıyor zahidem
Mürekkebi de bitiyor kalemin, korunması da güçleşiyor kalemin...