Ne Derlerse Desinler!

NE DERLERSE DESİNLER!

''Lobiya'' bilinir fasulye bizde,
Mısırın gövdesi ''çeli''dir, derler.
''Kartof'' gibi leziz, yediğimizde,
Susuz pişmiş kabak ''feli''dir, derler.

Gelse çiçeklerle süslü çağların,
Yaylaya çıkmaktır düşü sağların.
Dumanlı ve yalnız kalan dağların
Dereler gözünün selidir, derler.

Çavlanlar çağıldar, kim demiş damlar?
Er odur, yurdunu gezer, adımlar.
At, avrat ve pusat; bizi tanımlar,
Nesidir, necidir, ''neli''dir, derler!..

Uzağında kalmak en büyük yasım!
Bu dağlar, toplatır tarağım, tasım.
Göresim var, gelir kucaklayasım!
Sanki sevdiğimin belidir, derler...

Belen be gözünü sevdiğim, belen!
Düş yola, ufuktan vardır bir gelen!
Bağrımı sızlatan, gönlümü çelen
Tanrı Dağlarının yelidir, derler.

Ses ver, ciğerinden ses ver tuluma!
Budur inildeme, kurtça uluma!
Rabb'in lütfu geniş, O'ndan kul uma!
Göğsümüz kemençe telidir, derler.

Olmasa da kepeneğim, gocuğum,
Ben dağların emzirdiği çocuğum!
Her zaman sevdiğim, hasret duyduğum;
V/aslı'na erersem, velidir, derler.

Garip, gurbet eli borçlusu sanmış!
Güzeli sevmekten kim var usanmış?
Bilenler, bu belde, arza uzanmış
Uçmağ'ın muştulu elidir, derler!

İçimde volkanlar yandığı günde,
Başım döner, künde üstüne künde!...
Sessizce, bir kara taşın üstünde
Oturup ağlasam delidir, derler...

İşte bu uşak, Rizeli'dir, derler!...

BAHATTİN KARAGÖZ.