Gecenin en kuytusundan sesleniyorum
Karanlığın koyusundan
Duy beni
Duy diyorum.
Aklına gelirde gelirsen bir gün
Güneşi getir beraberinde..
Ve bir açık kapı
Aydınlığı seyretmek istiyorum..
Ben ki
Kaç zaman önceden öldürdüm seslerini kıvrımsı gülüşlerinin
İçimin boşalan meydanlarına doldurdum kendimi.
Acılarımın fosforlu köklerini kemiriyorken ölüm
Yüreğimi bilmediğim bir alfabenin seslerine bağladım
Her sabah gözümü açtığımda ben
Bir kere daha musalladaydım.
Onun içindir ki,
Bütün şiirlerimi mezarlığıma adadım.
Şimdi bir kere daha mı ölmeliyim?
Ve ne kadar öldürmeliyim kendimi içimin beton kuytularında? .
Daha ne kadar sürmeli tutsaklığım,
Ne kadar yaşamalıyım aynı mahkûmiyeti
Çocuksu hatıralarımın toprak damında? .
Bir şafağın alacasında dokunabilsin diye dudaklarım dudaklarına.
Bulsun diye ellerim ellerini
Ne ödemeliyim daha? ..
Daha ne yapmalı,
Ne demeliyim? .
Zaman çok geç,
Kan düştü çiğ yerine
Ciğerime...
Kayıt Tarihi : 13.3.2007 16:17:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Zaman çok geç, Kan düştü çiğ yerine Ciğerime...
