Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir an., bir sonraki an tarafından değiştirilir. Tabi an içinde duygularda bu değişimden nasibini alır. Ama bu değişiklik olumsuz ise onu en azından eski değeriyle koruyabilecek olan yürektir.
Kaleminize sağlık sayın Gökhan Ateş...
Zaman mı değişti; hani insanlar gibi...kutlarım kardeşimi, yine güzel bir şiir okudum kaleminizden...saygıyla++
Değişen bir şeyler mutlaka var... Önce sevip, 'canım, cicim' demiş; sonra da 'ipe un sermiş' ise belli neyin değiştiği, bana göre...
'Konum, güç, varlık, belki de sağlık' değişti... Sorun yaşamayan insan mı var? Ola ki sorunlu bir döneme girildi, o eski 'baharlar' biraz hazana döndü...
Eğer 'sevgi, saygı, bağlılık' değişmeseydi, yazılmazdı bu şiir... 'Duruma göre' sevenden hayır bekleme en iyisi Gökhan Kardeşim...
'Ne değişti' diye sorulacaksa, sen sorma artık...'Neden değiştin' diye...
Sıkı bir sitem şiiri.. Kutlarım Genç Şairi...
Çok fazla sevdiğiniz yiyeceklerden bile yeri gelir nefret edersiniz...sevgilerde böyledir azı karar çoğu zarardır..tebrikler..Dozajı iyi ayarlamak gerekir..
güzel bir sorgulama,, tebriklerle
belli bir zaman sonra taraflardan biri duyguları azalınca
her şey batmaya başlar hayat çekilmez olur.değişim olur
kaçınılmazdır arasın sıcaklığı ama yoktur gökhan kardeşim
şiiri ve sizi tebrik ederim.kalemin keskin başarıların daim olsun.++
Bir zamanlar yanında olmamı, ayrılmamamı isterdin,
Şimdi uzaklaştırmak, çekip gitmemi istiyorsun.
Bir zamanlar yolumu gözler, dört gözle gelmemi beklerdin,
Şimdi gözün görmüyor, gelmememi bekliyorsun.
Bir zamanlar beni anlamak için gözlerimin içine bakardın,
Şimdi manasızca söylediğim boş sözlerime bakıyorsun.
Bir zamanlar sıkıntılarımı anlamak için çabalardın,
Şimdiyse sıkıntı yaratmak için çabalıyorsun.
Bir zamanlar sohbetlerimizde aşk, sevgi, mutluluk vardı,
Şimdi ise kavga var, sıkıntı var, soğukluk var....
Ne oldu da zehirlendik, neden düştük bu hale,
Neden, Neden bir tanem! ! Ne değişti.?
Çok güzel ..tebriklerim çokça saygılarımla
Bazı kadınlar sevginin dışında kat, yat, araba ve tantanalı yaşam isterler Gökhan'cığım... Sakın sizin sevginiz yanlış kapıyı öalmış olmasın... Hangi kadın sevgiye değil de varlığa, zengiliğe tapıyorsa, bırakalım avuçlarını yalasın... Başarılar... Sevgiler...+...+
yüreğinize sağlık yüreğiniz dert görmesin saygı ve muhabbetle
Bu şiir ile ilgili 59 tane yorum bulunmakta