Ne çok yakışırdı adın dilime

Sevgilim
ne çok yakışırdı adın dilime, dilim adına
üşümekli bir geceden arta kalanları toplarken dilenci misali
sensiz zamanlarımın gölgesinde
yalnız kalmış bir düşte sahipsiz bir renge dalınca ufuk
yorgun ve soluksuz geçmiş zamanlarımı yutar zaman
uzak geçmişten çarpınca hicranı ruhuma
sefil bir yalnızlıktır yorgun bedenime misafir gelen
hüznü gözlerime katar akşamlar pişmanlığın faydası yok ki
gül yüzün geçiyor seyre dalıyor hayaller dize gelmiş isyanda
biliyorum yokluğun öcünü böyle alıyor zamansız gardiyan
sensizlik içime ekiyor yalnızlık ruha sarılmış sahipsiz varoluş
boynumu büküyor çaresiz özlemler yitik ve yorgun bir ömür
oysaki sensiz ölümden de beter zemheri akşamlar
kovalar gün yeni doğan güne katar bir hüzün
kalemim ağlar sensiz öksüz ve yetim
işte böyle geldi işte böyle bitecek akşam
gene sensiz ve gene sessiz...