Ne Çok Sevmeyenim Varmış Şiiri - Yusuf A ...

Dünyaya gözlerimi açtığımda
Etrafımda gülenler vardı.
O gün içlerinden yalnızca
Annemi tanımıştım.

Aldığım ilk nefesle
Ağlamaya başladığımda,
Tir tir titreyen bedenim,
Huzur bulmuştu
Annemin kucağında.

Göğsünü ağzıma dayadığı an
Kana kana emerken sütünü
Soluğumu dahi tutmuştum;
Kesilmişti ağlamamda.

Günler geçtikçe büyüdüm.
Büyüdükçe tanıdım başkalarını.
Belliki tek çocuk değildim.
Belliki bana kol, kanat gerecek,
Ağabeylerım ve ablalarım vardı.

İhityar ninemle dedemi unutamam.
Bir de bizim için didinen,
İşten eve yorgun argın dönen,
Güçlü, kuvvetli babam vardı.

Zaman nasılda geçti,
Ne vakit büyüdüm?
Ne zaman evelendim de,
Çoluk çocuğa karıştım?
Ben miyim yolu yarılayan?

İnsan farkına varamıyor,
Zaman su gibi akıyor…
Bir zamanlar çok sevdiklerini,
Bir bir aramaya başlıyor…

Nerede şimdi sevdiklerim?
Ya beni sevenler? …
Candan öte can bildiklerim,
Neden bir selam dahi vermezler?
Tek kabahatli ben miyim?

Şimdi bakıyorumda aynaya,
Meğer ben çok yalnızmışım.
Ne çok sevmeyenim varmışta,
Yazık ki hiç anlayamamışım..

13.12.2013