Ne Çok Hayal Var Savrulurken Rüzgarla Gü ...

özledim diyordum vakit geceydi
şehir de sensizdi
dolaştım sokakları ve sanki nice sessizliği
gecikmişti ayak izlerimiz gitmişliğimize
dardı kapıları eskimiş gülüşlerin
geçilmezdi geçmiş anılardan geriye resimlerden
seni düşünüyordum
bir köşe başında
yalnızlık buğulu sokak lambasında

hayat diyordum ne büyük yanılgılardı hepsi
acaleci telaşlarımızda düştüğümüz
çıkamadığımız kuyulardı gerçeğe dönüştürdüğümüz
gün güne gömdüğümüz ümitler gibi
vedalaştık kendimizden ayrılırken hayallerde
kendimden ya da senden bir iz arıyordum
yağmur çiseliyordu akşamdı bulutlarda
seni düşünüyordum
uzak hayallerin gölgesinde büyüyen yalnızlığında

ellerin diyordum sonra
bir zamanlar ellerimde olmalıydı özgür
şimdi yorgun bir hasret şarkısında yıllanmış
kırık kanatlarını çırpabilmeliydin
eylül geçip gidiyordu gecikmiş bir aşkın üzerinden
seni düşünüyordum
serin bir rüzgardın oysa saçlarımda

hep ertelenmiş gülüşlerimiz vardı uçuşan
yapraklarla sürüklenen hayatlar
tutuşamayan ellerin büyüyen hasreti yıldızlarda
azalan gün ışıklarında uzak iklimler
kaybolan bizi fısıldıyordu tanıdık yüzler
yudum yudum içmekti sonbaharı şimdi
seni düşünüyordum
giderek uzaklaşıyordu
belli belirsiz bir hayal şehrin ıssız sokaklarında

sen diyordum kendimce
nice hayali büyütürsün belki yine
yeni hevesleri taşır yeni aşklara
telaşlı heyecanlar devşirirsin zamanla
ellerinde geçmiş yalnızlıklar
saçlarında okşanmamışlığı bir hayalin
sahte gülümsemeleri giyersin yüzüne
rengi solan yapraklarla bırakıp hüznü
sarılırsın bu günün aşklarına
yine telaşlı ve aceleci
yeni mutluluklar yazmak için gönül aynasına

seni düşünüyordum
yine de mutlu olabilmen ne güzel
böylesi gecikmiş zamanlarda hele de
bir sarı sonbaharda...

ne çok hayal var savrulurken rüzgarla gülüşen...

(Mert YİĞİTCAN)
23. 09. 2014
istanbul