mağrurdum silerken terini
vahşi atımın
sıradandı dik başlılığım
yangın yeriydi yürek
eyeri bir ben kuşandım
bir küheylân
dellendi durdu içimin delisi
virane varoşlarda bitti yol
manzara ruh eksikliği
ışığı söndürdüğünde güneş
kızgındım öyle
küheylânım ve ben
kundaklandık akşamüzeri
geride
yılkı atları
zoraki bir sırıtışla
kana karıştı isyan
içim içime kapandı
kızıl sayrılığında inkârın
çığlık çığlığaydı
ne çok acı kaldırıyor insan!
(28 Ekim 2004)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 6.11.2004 13:02:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tebrikler güzel şiiriniz için
sevgiler
TÜM YORUMLAR (1)