Ne Çok Şiiri - Emel Uçar

Ruhumun mevsimi güz, aylardan Kasım ve bütün yazın yeşilliğinden bitap düşüp sararmış yapraklarından hallice.
Savrulan yapraklar ne çok benziyorsunuz bana
Bak işte o düşüp ezilen benim sevgimdi.
Şu hoyratça uçuşanlar hayallerim...
Peki ya o, bütün yaz güneşinde suyunda güç bulduğu ama artık kurumuş dalında fırtınalara kafa tutan yaprak benim umudum.
Güzün ilk esintisinde kendini bırakmış o yorgun yaprak benim kalbimdi.
Kurumuş rengi epeyce koyu dokunduğunda toz olup uçanlar hislerimdi.
İçimin değişmeyen iklimi ne çok benziyorsun ruhumun yorgun düşmüş yaralı yanlarına...