Ne Çıkar Şiiri - Mehmet Yücel

Günler geçmiyor desem.
Güneşe sitem etsem.
Duman olsam, ateş olsam tütsem.
Ne çıkar karanlığa kurşun sıksam.
Dalgalansam azgın denizler gibi.
Vursam yokuşlara özümü.
Kırsam birer birer kapıları...
Yıksam duvarları ne çıkar.

Gülen ağlayanı bilmez.
Sevmeyen sevgiyi...
Baştan sona çelişki gerçekleri.
Bozkırlar çiçekleri...
Sen bahar olsan; buram buram koksan.
Yarama derman olsan.
Güzelliğin şahlansa sol yanımda.
Ezim ezim ezilsem...
Yanı başımda olduğunu bilsem bir zaman.
Zamanlar tükense ne çıkar.

Sen daha dün şuramdaydın.
Daha dün özlem yüklüğüdüm dağlar kadar.
Bir gözlerin vardı, bir duruşun vardı, bir gülüşün vardı ki...
Evet desem esip geçecekti deli poyraz misali.
Ezip geçecekti çığ misali.
Olmaz olsun diyemezdim.
Nemli gözlerime bir mendil bile olamzdın.
Oysa o gözler sana her baktıkça kıyametler içindeydi.
Oysa o gözler derinlere saplanmış bir gök taşı.
Nefesler anlamını yitirmişse.
Amansız olmuşsa vefa ne çıkar.

Gel diyenler, gelmeyenler.
Gül diyenler gülmeyenler.
Mana bilmeyenler.
Rol yapan dilenciler.
Hayal dilenenler..
Elde ne kaldıysa savuranlar.
Sırtımdan vuranlar.
Gölgesiz varlıklar bile var.
Görmek ne garip şey.
Duymak ne garip şey.
Hissetmek, didinmek, imrenmek...
Boynu bükük olabilmek tek mazlumun işi değil.
İşi değil sevda yüreksizin.
Ne çıkar sevgi diye yanmak tutuşmak.