Ne Çare Şiiri - Zeliha Yıldırım

NE ÇARE

Yalnızlık alnıma yazılmış bir kere
Sil desen de silemem ki ne çare
Şu gönlümü alıp ta attın yerlere
Artık geri versen de ne çare.

Arkana bakmadan gittin ya
Sen bu aşkı hiçe sayıp sildin ya
Bana bir yabancı gözüyle baktın ya
Dön desem de ne fark eder, ne çare.

Bir mutluluk mu verdin
Çaresizliğime çare mi oldun
Ben ağlarken sen hep gülerdin
Artık gözyaşımı silsen de ne çare.

Çok mu şey istedim ki senden
Umutlarım kayıp gitti ellerimden
Acılarıma bin bir acı eklerken
Şimdi ellerini uzatsan da ne çare.

Küllenen ateşi sen harladın
Közleriyle yüreğimi dağladın
Bir yudum su diye yalvardım
Ferhat olup su getirsen de ne çare.

Bak yine ayrılık, yine yalnızlık
Bu gönül her şeye alıştı artık
Cismin tek başına olmuş bir varlık
Gel gidelim desen de gelemem ne çare.

Kömür gözlerimi hüzün kapladı
Ayaklarım tutmuyor artık yalpaladı
Yaşayan bir ölüden ne farkım kaldı
Bu halimi görmeye gelsen de ne çare.

Kimsesizler limanına demir atmış gönlüm
Avuçlarımdan su misali kaydı ömrüm
Artık önemi yok yaşadığım dünün,bugünün
Azrail kollarıma kelepçeyi takmış,ne çare.....