Ne Büyülü Bir Şehir Şiiri - Buğra Budünya

Sabahın ilk ışıklarıydı otabüsten indiğimde...
Korkmuştum hemen nasıl alışırdım buraya,
ilk defa geldiğim bu şehire.
Çok sürmedi kaynaşmamış sokaklarda koşuşturmam
Otobüslerinde bazen sıkış kakış, bazen rahat rahat manzaraya dalarak yol almam
Artık o tek ayağımın yolda kaldığı daracık kaldırımlar bile sıkamıyordu canımı
Trafik bile dert değildi sevmiştim her yanını
Yeşiller içinde yüzdüğünden vurulmuştum belkide yol kenarlarına
Belki yaz günleri güzeldi bilmiyorum
Kışı, sonbaharı göremedim, ilkbaharı hissedemedim
Tatmadığım bir çok huyun kaldı biliyorum
Affet beni (Bursa) bütün güzel anılarım ağlayarak gidiyorum
Bir daha gelebilir miyim? Hiç bir fikrim yok.
Dolu dolu yaşayamadım ama inan başka çarem yok.

Evlerin önüdeki şirin terasların,
Bazen sıfıra inen kaldırımların,
Dar karmaşık ama güzel sokakların,
Unutulmayacak yer edindi aklımda tanıştığım insanların.
Bırakıp gitmek zor gelsede mecburum,
Gönlümün bir kenarı sana hep hasret kalacak
Gördüklerim için çok mutluyum.