Ne ararsın ey gönül satırlarda

Var sanki felah şiirde,
Ne ararsın ey gönül satırlarda,
Ne yarin sesin duyar,
Ne yaren halden anlar.

Senin alnında yazılı,
Önce firak sonra belki vuslat,
Ne bekliyorsun kır zincirlerini,
İşte böyle savur ve at.

Dercetmeye gayret et,
Belki anlarsın;
Sen deryada iken,
Fezaya düşmüş hutu
Kendin gibi mi sanarsın?

Değil sadece zincirlerle sarılı vücudum,
Çevrili etrafım dört bir duvar ile,
Biri mekan, biri zaman, biri ailem, biri kendim.
Gayret ettim bir bir ama aşamadım nafile.

Hani dedim ya girdim bu yola bile bile,
O yalandı ama geri duramazdım,
Reddedeceğini bilseydim bile,
O zincirleri bazen gevşetip,
İşte böyle duvarın üstünden bakıyorum,
Ama ne gelen var ne geçen,
Değil ses bir hareket bile yok,
Bırak anlayanı halimden,
Okuyanım dahi yok satırlarımdan