Ne Ara Böyle Değiştik Şiiri - Ferhat Seyhan

Dibinde güneşlenirdik duvarın,
Zarar verecek bir şey yapmazdık hiç.
Gölgesinde otururduk ağacın,
Gövdesinden kırıntı koparmazdık hiç.

Dost olana hep dostça sarılırdık,
Arkadaş olana arkadaşça yaklaşırdık,
Her can sahibine hürmetle yanaşırdık,
Amma menfaat için eğilmezdik hiç.

Giderken yoldaki engelleri kaldırırdık,
İçerken suyu israf etmekten kaçınırdık,
Yerdeki karıncaya basmaktan sakınırdık,
Ne ara böyle değiştik, anlamadık hiç.

Emanet kutsal bilinir, her daim saklanırdı,
Teraziye konan şeyler doğru tartılırdı,
Helalin gölgesinde ekmek temiz kalırdı,
Ne ara böyle değiştik, anlamadık hiç.

İyiliği haktan kötülüğü nefisten bilirdik,
Bir canın hissettiği acıyla hüzünlenirdik,
İnsanın neşesine ortak olur sevinirdik,
Ne ara böyle değiştik, anlamadık hiç.

Maziye bakınca hasretle yanmaya değer,
Ne safmış o günlerin nuru ne saf meğer,
Gittiler o günler gittiler ard arda birer birer
Malesef o günler geri dönmeyecek hiç.