yolda çevirip herkesi
gözlerini sordum o kadının
bir zamanlar yağmur şenliğinde
en çok ıslanan gözler onundu
en çok acıyan yürek onun olmalıydı.
buğulu bir ışık huzmesi
deliren bir gök gürlemesi taşırdı
saçları topraktan
elleri nehirden alırdı kokusunu
herkese benzerdi
ama herkes gibi değildi
ne çok şey anlatırdı, gözleri ne çoktu
hayır gözleri yoktu.
bir tezgâh kurardı ruhumun bedestenlerine
gül kurutur, gülacısı satardı
yüzünün vadisinde doğurdu çocuğu
acısını ayıklayıp soluğunu içirdi
yüzünün yarısını
içindeki kırılmış aynalarla kesti
ah nemli sesini
içirdi...
sonra kabına sığmayan yarasını deşti
haftalar
sonra yıllar geçti
çocuk büyümedi
kadının gözlerinden içti
fakat ne çok şey anlatırdı
gözleri ne çoktu
hayır gözleri yoktu...
Kayıt Tarihi : 15.8.2016 10:12:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!