Ne anlarsın... Şiiri - Sandra Şentürk

Íçimde çığlık çığlığa kelimeler...
Sevilmedin diye yüzüme çarpa çarpa...
Sana ördüğüm duvarlarin içinde kaldım ...
Bu nasıl bir mahkumluktur bilmem ki...
Sevmedin diyorsun belki de...
Sevmeyen insan en başında arkasını dönüp gitmez miydi ?
Ellerini tutar miydi bütün karanliklarina rağmen?
Ve bütün korkularına ; karanliklarina rağmen yoluna ışık olmaya çabalar mıydı?
O feneri yalnız kendi yoluna tutmaz miydi ?
Yüzüne mutlulukla bakar mıydı gökyüzünün anlamını yalnız sana yükleyerek?
Baltalanan ;yıkılan bir ağaç olmasına rağmen yine de gölge veren bir ağaç olmaya çalışır miydi hayatına ?
Çiçek açmaya çalışır miydi bütün çiçeklerini ezip bahçesinde dolaşmana rağmen?
Bütün limanları ateşe vermez miydi senin sevmediğini hissettiğinde ?
En yakın limanda o gemiden inmez miydi ?
Yada bekler miydi seni o limanda hiç gelmeyeceğini bile bile ?
Nasıl sevdim seni anlatamam ki
Ben bile bilmiyorum ki ...
Seni iyileştirmek isterken ben paramparça oldum ...
Artık kimsenin iyilik perisi olmak istemiyorum
Artık kimsenin yoluna ışık tutmak istemiyorum
Kendi karanlığımda kalmak ;orada yaşamak istiyorum...
Terk et beni karanlığıma işte hep yaptığın gibi...
Ben seni ruhumdan hiç terk etmemiştim ki...
En ıssız limanda bile ruhumun bir yerlerinde beklemişim seni
Güneş batana kadar ...
Bazen de şafak vaktine kadar...
Ama sen hiç gelmemişsin ki bana...
Ne zaman gelsen ; defalarca yine terk etmişsin beni ...
Bu defa gerçekten git istiyorum...
Ben sessizce veda etmek istedim kırmadan dökmeden...
Sen ; kırıp dökerek; zehir zemberek sözlerle...
Ben ikimizde incinmeyelim istedim...
Sen kırıp parçalamak...
Vedalardan ne anlarsin ki sen...
Ne anlarsın sevmekten...
Ne anlarsın kim sevdi ki seni ...
Hiçbir vedam gerçek değildi oysa
Ne bilirsin ki sen ...
Artık herşey gerçeğe dönüştü...
Artık herşey iki ayrı dünya ....

Bütün mesafeler...

Bütün hayatlar ...
Mutluluk ben değilsem senin için git
Ben mi ?
Ben çok iyiyim...