Ne adı olamaz Şiiri - Küçük İskender

tutuştu yüzümün en serseri hücresi:
Gözbebeğimin ortasındaki dev mozaik hücre
yoksa katlanılabilir mi sanki bu ömre
-ki
batırılıp çıkarılmış batırılıp çıkarılmış
zehirden zehre...

gitsem, biliyorum, çocukluğum küsecek bana
kırmak istemiyorum yazılmamış mektuplarımı
bütün mekteplerde aşkımı yaramazlık ederler
ve kuvvetli dudaklarda, biliyorum,
ne çok özlemim vardır...

kendi adımla çağırdım ölümü çoğu
hep hayat koştu geldi
o hayat ki çocuktu saftı temizdi
ve ölüm kadar güzeldi...

şimdi ellerimde, dehşetin cenini kımıldıyor
azot dönüyor gökten toprağa, topraktan göğe
nasıl sevdalanmışsam meğer sana ey kavga
tıpkı sevdalandığım gibi ölmeye...

patladı işte gençliğimin en lüzumlu penceresi
adını adıma sapladım: İntiharlar kanadı

unutabildikçe artacak korkularım
korktukça da ezberleyerek susuyorum

kaçını sevdim, kaçını vurdum, kaçını bıçakladım
sen olsun, sevme beni korkuyorum

23 şubat 1988