Ne Acelen Vardı Anne Şiiri - Atilla Durukan

ne acelen vardı anne,
biraz daha bekleseydin olmazmıydı.
düşürürken rahmine, vuslatmıyı hayalin,
elinde kaleminle yazdın anında kaderimi.
ne hazırladın bana, ne anlattın sen bana.
bu çileli ömrün çilelerini hiç anlatmadın bana,
insanları,sevgiyi,aşkı anlatmadın.
ayıptı
günahtı
yasaktı degilmi anne.
bıraksaydın
böyle bir bayram arefersinde
düştügüm kuyudan hiç çıkmasaydım.
öyle gitmeliydim,çocukluk düşlerimle,
elimdepeynir ekmekle,
çocuksu,masum,temiz yürekle,

sen

bin ümitle girdin hayatıma,
yaşanmamışları yaşattın bana.
ne de çok innmıştım sana,
bilseydim vuracagını hiç adarmıydım hayatımı,
havvanın o saf temizligiyle geldin,
şeytanın binbir haliyle gittin hayatımdan.

ey kalp

bin defa parçalanmayı,
bin defa kahrolmayı hakettin.

ya gözler

isa gibi çarmıha gerilmeli,
ateşten millerle yok edişi hak ettin.
asla görmemelisin bir daha.

ben

aşıgım diye inanan aptal,
çık şimdi içinden sorunun.
al kalbini, gözlerini, ömrünü,
yaşayabilirsen yaşa
git istedigin yere.
ve
elveda bana sonsuza kadar.