Nazmiye'm Şiiri - Ümmühan Dağaşan

Düzce’nin gülüydün, Karadeniz’in çiçeğiydin sen
Çocuk yaşta evlendirdiler seni
Daha doğru düzgün tanıyamadan kendini…

Anneannem, Nazmiye’m
Hani anlatırdın bana
Nar çiçeği gelinliğini
Saçlarına taktığın gelin tellerini
Küçük tek göz odanı
Birkaç tahta merdivenle çıktığın tahta evini
Beş çocuğunla geçirdiğin günleri
Gecelere dek çalıştığın tarla ve bahçeyi…

Belki de hep bu yüzden minik göründün gözüme
Yıpranmışlığın ve ezilmişliğin izleri vardı yüzünde…

Siyah mantonla, çiçekli eşarbınla
Göründüğünde karşımızdaki köşeden
Sevinçle haber verirdim gelişini anneme
Boş gelmezdin hiç
Unutmadım benim için yaptığın
Üstü fındıklarla süslü, en çok sevdiğim kekini
Kınalı ellerinle yoğurduğun kurabiyeleri
Elinden düşürmediğin tesbihini
Dilinden eksik etmediğin Allah dolu sözleri
Bizlere ettiğin o yüce duaları
Arada yaptığın Karadeniz espirilerini
Kahkahaya boğduğunu bizleri
Unutmadım verdiğin insanca nasihatleri…

Sana çiçekten saraylar yapsam dönmez misin geri
Yıllar önce bırakıp gittiğinde bizi
Bir soğuk şubat akşamıydı anımsadığım

Unutmadım hastalığında çektiklerini
İnleyişlerini, sağlığına kavuşma dileklerini
Yüce Allah’a yakarışlarını, dualarını
Gözlerimize çocuk gibi bakarak
Bir umut isteyişini, kurtulmayı bekleyişini
Geçmek bilmeyen o ümitsiz saatleri…

Ama sen de herkesler gibi
Bir ışığın peşine takıldın
Bırakıp gittin bizleri
Bakmadan gittin bir daha geri
Ellerimizden ayırdın ellerini
Gücümüz yetmedi geri getirmeye seni
Kara topraklara attılar seni
Gözü yaşlı bıraktılar bizi

Her Şubat gelişinde
Kor olur yürekler, yanar bağrımız
Oysa şimdi aramızda olsaydın
Nasıl yeşerirdi muhabbet bağımız
Boş kaldı sensiz yıllardır kucağımız
Biliyoruz;
Herkes gibi orası bizim de son durağımız…

Biraz daha kalsan olmaz mıydı
Özlemimiz bu kadar artmazdı
Yüreğimiz bu denli yanmazdı
Seni özlüyoruz anneannem, Nazmiye’m
Bu dünyada beraber olamadık
Ahiret’te beraberiz biliyorum
Seni görmek, sana sarılmak en büyük dileğim

Bak! ayva ağacın çiçek açtı
Meyve verecek yeşertecek dallarını
Hani çok sevdiğimiz ekmek ayvası
Küçük, tek katlı evin bekliyor seni
Bir de arkadaki kiraz ağacın

Herkes, her şey bekliyor seni
Bizlere döneceğin günleri
Duymak istiyoruz güzel sesini
Dualarını, dileklerini
Özlüyoruz, çok özlüyoruz Nazmiye’m seni…