Bu kış güneşi ne zaman
Ve ne zaman bu bıkkın
bu sıkkın
Canımız rögar altı oldu
Bak !Bak !
Bu akan özlem ne kadar uzak
Demir bir orkideyi kokluyorum
Güzel bir şeyleri koklar gibi
Pas tozuna kanıyorum
Bir şeyler varmış gibi hissettiriyor
Ah kendimi kandırıyorum
Seni gördüğümde
Bu bir hayal olmalı
Çünkü bilirsin işte
Kuşlar uçmalı
Çiçekler kokmalı falan
Oysa ben yüreğimde biblolar
Kandırma, kaybettin gözlerinin ferini
Korumaya çalışırken gururdan heykelini
Oysa hayat düzdür, dünya helisel
Fettan çarkların dönüşünde birer
Manivela etkisi
verdiğin her nefes
Kaç kişiliktir yalnızlık?
Kaç deniz alır içine...
Şehirler mesela
yalnız mıdır?
Mesela ben
kaç kilo çeker ki yalnızlığım?
Uzun zaman önce bir adam
Milattan önce bilmem kaç
Açmış ağzını yummuş gözünü
Lahzada unutmuş akın özünü
Ve günün birinde bir kadın ona
Ne olur git benden
Yaşamında insanlar vardı
İnsanlar ?
Onlar mahşerde yüzen birer sinekti
Ve ellerini savurdun sen
Çürük tatlı duygularınla, sen, ellerini...
Düşeriz akıntısından
Kıyısında dans başladığı an
Kımıldanırız yaprağından
Sonbahar nutku okunduğu an
Hiçbir yıldız daha ışıltılı parlamadı
Artık parlamadığı andan daha fazla
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!