Benim bir keçim vardı,
Adını sorarsanız Nazlı.
Hastalanmıştı bir ara,
Annem götürdü hemen baytara.
Yedi on tane iğneyi,
Nazlımı sorarsanız, biraz iyi.
Zavallı Nazlım nasıl süzüldü,
Bütün aileyi birden üzdü.
Nazlımın boynuna boncuklar taktım,
Bir dakika olsun yanından ayrılmadım.
Nazlım mahzun bakarken,
İçin için ağladım.
Ben devamlı ağlarken,
Nazlım bana bakıyordu.
Beni anlarcasına, karşılık veriyordu.
Nazlım bir gün yatarken,
Fenalaştı birdenbire,
Aldık hayvancağızı, götürdük aynı yere.
Bize dediler, 'artık hayvan yaşamaz,
Üzülmeyin boş yere'.
Aldık biz de çaresiz, getirdik tekrar eve.
Nazlım bir gün dururken,
Acı ile bağrdı!
Yanına gittiğimde, artık yaşamıyordu...
Kayıt Tarihi : 16.4.2007 21:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Henüz on yaşımda iken aldığımız minik bir keçi yavrusunun benim hayatımda yaptığı değişikliğin bir ürünüdür. Bir bebek gibi bakıp büyüttüğümüz ve çok sevdiğim bu sevimli varlığın birden bire elimden kayıp gitmesi bana çok acı vermişti.Ne olduysa birgün aniden hastalandı ve maalesef ne yaptıysak onu kurtaramadık. O kadar üzülmüştüm ki; hala aklıma gelir ve hüzünlenirim. İşte çocuk kalbimin derinliklerine işleyen bu acı ile hayatımın ilk şiirini yazdım. Böylelikle yaşadıklarım ister istemez birer şiir halinde kaleme döküldü ve bu güne kadar geldi. Tarih: 1971
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!