Nazlıcan(çocuk) Şiiri - Yorumlar

Henüz on yaşına yeni gelmişti Nazlıcan...Annesi babası çalışıyordu.Okula servisle gidip geliyordu.Evin tek çocuğuydu.Sabahçıydı.Yorgun ve moralsiz bir şekilde eve vardı.
Soğuk ve karanlık bakışlarını odasında gezdirdi. Annesi olsaydı sarılacaktı.Belki moralim düzelir diye içlendi.Okul kıyafetlerini çıkardı.
Buzdolabından bir şeyler aşırdı. Nice yarınlar doğdu, hesapsız, sorgusuz anlarda. Mutsuz bir şekilde koca evde yalnız dolaşmaya başladı.
Bu sana 'Son çağrım' gel, yüreğimin mutlulukları …Mutluluk duymadı, hüzünleriyle kol kola evde dolaşmaya başladı.
Neydi beni bana bağlayan uyumsuzluk? .Tüm gövdemin yörüngesini yalnızlığa çevirişim nedendir? Her çocuk benim gibi yalnız ve mutsuz mu? Dertlerimi derledim,biraz ağladım gözyaşlarımı gören var mı ki?
Hiçbir şey yapamıyordu. Bilgisayarın düğmesine bastı…Ve işte dünyalara dünya sunan sanal bir kaçışa yelkenlerini indirdi.
Bataklıkta sunulmuş bir umut, rüzgâr ve güneşe hasret kalan huzurun definesini arıyordu Nazlıcan.