Nazlıcan Şiiri - İmdat Çakmak

Biran koparsın kendi dünyandan istemesende,mumların ışığında takılır gözlerin bir noktaya,
Yüz hatların karışık bir an,bir tebessüm,zaman zaman çatılır kaşların,nedenini,
Ancak sen bilirsin, kimbilir birde düşündügün kişi,anarsın belkide beni,
Kahveni yudumlarken,yemek masasında,ilginç konuşmalarda,belkide belkide,
Bir sabah uyandığında,zamansız kapı çalınmasında...Filim gibi geçer mâzi önünden,
O filimin içinde bulursun kendini,oyuncuları belli gerçek bir öykü,
Adı konulmamış,bulunamamış bir öykü,oyuncuların çaresizliği,uzaktan göz kırpan mutluluk,
Ve kapı ziliyle irkilip sıçrayarak kalkarsın yerinden,”omu” diye; ve derin bir ahh ile,
Bir sigara yakıp kendini ararsın sigarada,zaman gelip geçer,
Uykuların düşman olduğu,yanlızlığın dost olduğu günler.....
Kızarsın kendine,söylenmiş acı sözlere,üç günlük mutluluğa karşı oluşuna elinde olamadan,
Vijdanınla hesaplaşırsın,kim galip gelir? orasını ancak sen bilirsin,vijdanınmı,yoksa senmi,
Duygular körlenmeye yüz tutar artık elinde olmadan,dalmak istersin hayellere....
Hayeller isyanda,rüyalar vijdansız,bir sonun işaretidir belkide başlayıpta bitiremediğimiz sonun,

Ve ben güzelim,bıraktığın gibi degilim artık,kalamadım öyle,bir yıldız misali bir yıldız misali, Kaydın gittin dünyamdan,ne denebilirki,nasıl anlatılırki senii,sevdamın suç ortağı....
Formülü bulunamayan bir denklem gibisin,yine haksızlık! sana özgürlük,bana muhabbet hapsi,
Bir oyuncak gibi oynadın, eskitemeden attın,yeni bir oyuncağa değiştin beni benden habersiz,
Ve ben ”NAZLICAN” çaresizler dizisinde başrol oynuyorum,sonu belirsiz bir dizi.....
Yönetmen senmi; yoksa kadermi çözemedim hâla,herşeye rağmen unutamadım seni,
Konuşulan her kelimenin içinde adının başharfi var,elimde kalan şimdi sadece adın,

Ve ben”NAZLICAN” seni yaşıyorum hayelde,gerçekte gözlerin umut vermesede,
Sesini özlüyorum,sözlerin hançer olsada,seni gözlüyorum gülüm,uzaktanda olsa..
İnadına kaderin,bilmemki ne zamana kadar,nereye kadar...NAZLICAN...NAZLICAN.

İmdat Çakmak