"nazlı Zeynebim" Şiiri - Hüzün Masalı

Oyuncağı elinden alınmış bir çocuk kadar kırılgandı yüreğin...
Bir sevgi karmaşasına takılıp
Düştüğün yerde,
Kanayan dizlerinin acısını bile anlayamadan
Oyunu kaybeden arkadaşını teselli ederken
Buluverdin kendini.

Yüreğinin her köşesinde tuttuğun
O sonsuz merhametin yenilgisi
Yine vurdu yüzüne
Enn soğuk haliyle…

Ah benim yüreği güzel Zeynep çiçeğim,
Kırmamak için hep paramparça olmuş kalbinin
Süsüydü herkese gülen
Işıl ışıl parlayan gözlerin.

İçindeki umudu anlatıp dursan da
Anlatamadın kendini...
Anlaşılamadın.

Ve sen...
Anlaşılamadığın yerde bile
Çabalayıp durdu yüreğin —
Sadece bir parça anlaşılayım diye...

Ey yüreği güzel, nazlı Zeynebim...
Sen, sevmenin en zarif hâlisin.
Sessizliğinde bile konuşan
Kırgın, ama daima şefkatli bir çiçeksin.