Nazlı Yar Şiiri - Resul Polat

Bırakmıyor beni gidip göreyim
nazlı yarin saçlarını öreyim
öyle göresim geldiki o yari
gidip te gözlerinden öpeyim

hasretine dayanamam ben orda
sen tütüyorsun burnumda
belki kurtulurum bir gün sonunda
gelip kapıyı çalarım nazlı yar

bir gün güldürmedi kader beni
ateşlere attı yaktı bedeni
bir tek bulamazsın seni seveni
gurbet elden kaçtım geldim nazlı yar

yediğin bir lokma ekmek
omzumda gezer bir kürek
çakal yer aslanı göz görerek
artık sabrım kalmadı nazlı yar

tok anlamaz aç halinden
çile çıkar kader falından
bir meyve kopar dalından
zehir oldu elma,kiraz nazlı yar

zaten her zaman unuttu
soğuk taşlarda uyuttu
resul polatı tabuta koydu
gelir köyüne nazlı yar