Nazlı Kız Şiiri - Selma Ardıç Tan

Deh hadi diyordu sarıkıza Nazlı
Tepesine vurmuştu güneşin yakan kızılı
Yol yol terler akıyordu şakaklarından
Yinede yorulmak nedir bilmezdi Nazlı kız
Öyle güzeldi ki gök mavisi gözleri
Mehmet’i belli ki o gözleri sevmişti
İki yanından sarkardı kınalı örgü örgü saçları
Başında yeşil yazması

İki gönül bir olunca
Samanlığın seyran olduğu zamanlarda
Köylüde yakıştırdı birbirine iki yâri
Hadi dediler iki çulsuz yakışır bir hamama
Askerlikten gayrı bir ayrılık girmemişti aralarına
Muhtar eline verir iken mektuplarını
Ha gayret Nazlı kızım derdi
Az kaldı vatan borcuna

Seherden gün batana dek tarlada çalışırdı
Yüreğinde taşıdığı sevdasıyla
Mehmet’i borcunu ödemeye gitmişti vatana
Dilinde yanık bir türkü
Arada bir deh der sarıkızına
Gülmez gök gözleri sevdiceği dağlarda
Ara sıra belini doğrultur dalardı bakışları yollara
Çıkartırdı mendilini koklardı
Mehmet’i kokardı burnunda

Gün tepelerin ardına düştü
Gündöndüler boynunu büktü
Düştü sarıkızla Nazlı kız evinin yoluna
Uzaktan şaştı kaldı
Kerpiç evinin önündeki kalabalığa
Hızlandırdı adımlarını baktı olmayacak bıraktı sarıkızı
Nefes nefese vardı bir koşuda
Mehmet’inden acep haber mi gelmişti
Herkesin gözleri neden böyle yaşlı
Nazlı kızın uçup gidiverecekti orada yüreği
Muhtar avucuna koydu künyeyi
Üzülme Nazlım dedi ömür bu kadarmış
Mehmet’in dağlarda varmış şehit kalmış

Tek damla gözyaşı akmadı gök mavisi gözlerinden
Öyle tembihlemişti yâri gitmeden
Akmasın sakın yaşlar kurban olduğum gözlerinden
Koynundan çıkardı Mehmet’inin terini sildiği mendilini
Bir avucunda da künye sessizce evine girdi
Akıtmadı yaşları akıtamazdı da
Bedeninde taşıdığı emanet bir can vardı
Şehit Mehmet’inden ona kalan son armağandı…

SELMA ARDIÇ TAN