Nazlı Ceylanım.1. Şiiri - Hatem Mahmutoğlu

Nazlı ceylanım…
Şimdi yazacağım satırın altını kalın çizgiyle sen çiz
Sana diyordum gel ne olursa olsun hazırım yüreğimde gez
Bir umut bir bekleyiştin bende bitmeyen
Gözlerimde hayaldin gece gündüz gitmeyen

Ah nazlı ceylanım kim yara bere içinde bıraktı seni kim
Hangi kendini bilmez hırsız çaldı düşlerini ki
Düşlerime katık oldun
Hangi suçtan yakaladılar seni ki beni de
Suçuna ortak saydın kendi zindanında beni
Mahkûm ettin…
Ne istedin yaralı yüreğimde ki kanattın

Yürek yaram ince sızım gönül ğızım
Aşk,ın uçurumlarında senide itivermişler
Belli ki elinde tutan olmamış ya da uzatılan
Elleri sen tutmamışsın
Beklide kafesinde kurtulamamışsın
Çarem çok mu çaresizsin söyle bir çıkış yok mu?
Bu çıkmaz sokakta neden bu kadar
Umutsuzsun umudum olmuş iken

Ah nazlı ceylanım sana sustuklarımı
Kendime son itirafım bu satırlar
Artık sonsuza kadar sana sus,an bir
Yaralı yürek var geride kalan
Ve altını çizdiğin gel diyen satırlarımın
Artık üzerini çiz hem de en kalın kalemin
SİYAH, ıyla çiz
Çünkü şüphe bir aşkı tıpkı güneşin karı erittiği gibi
Eritir bitirir nere akacağını bilmeyen su misali
Nereye varacağını bilmeden yola koyulur aşk
Kimi zaman gecenin SİYAH, ında kimi zaman
Ağlayan bir çift kahve gözün kirpiklerinde düşer..
Yani nazlı ceylanım aşk virgül kabullenmeyecek
Kadar asil ve tek başına kendine yetecek kadar
SOYLU dur …
Yanında asla…!
Şüphe ihanet kabullenmeyecek kadar çoğuldur AŞK…