Nazire Şiiri - Muhammed Emre Tulay

NAZİRE
Yarim dedik maşuka, bu aşık giryan oldu,
Gönlüm sanki boş idi, gayri çeşmim de doldu.
Bir kelamım dökülse, yarim kaçar kollanır
Niye böyle yapar ki, buna can mı dayanır?
Bilmez misin halimi, gönlün demi amadır?
Hicranım dert, vuslat dert; bu derde ne dermandır?
Gözlerine değmekten saklarım gözlerimi,
Böyleyken nasıl değsin, çiğnesin mahremini?
Tenim değse tenine, sanki bir an yanarım,
Uzak olsam o tene, sanki yalnız kalırım.
Çıkamam ki içinden, tezat mı bu, aşk mı bu?
Hapsolmuş gibiyim, kafes mi, meydan mı bu?
Gönlümü vermişim, ta ezelden ellerinde,
Daha ne istiyorsun, bir can kaldı bedende.
Sevmek mi çok girift, yoksa kavuşmak mı hayal?
Yaklaştıkça uzaklaşmak, heyhat nedir bu hal!
Eşiğine yüz sürüp son nefesimi versem,
Haşmetini duysam da; bu, son demimdir desem.
Kavuşmak sanki bende ebediyet mi demek?
Bekayı kim istiyor, bende bir demin demek.
Bunu çok görüyorsan, garip daha ne yapsın?
Alsın kalemini ve sana nazire yapsın.
Gülümsün sen, gonca gül, miskin mi yaktı beni,
Dikenin olmasaydı, sever miydim hiç seni?
Ama gel de insaf et, aşığın da gönlü var,
Cananı var, gülü var, bu gönlün de canı var.
Artık o vakit olsun, nazireler son bulsun,
Maşuk girsin şu gönle, benim de gönlüm olsun.