Nazımın Pirayesi Şiiri - Adnan Taş

Bir kilim atölyesi ve kadınlar ellerinde
Kırılmış bir gururu işliyor düşleyemediği hayattan
Her şey bağışlanabilir bir gül eşsizliğine ya da bir
deniz mavisine
Peki, kim bağışlayacak tutsak bir sevgiliye en hasret
mektupları

Gençliğimdeki ilk gözler kirpiklerinden sarhoştu
Siluetinin gülümseyen, özlem duvarlarında
Beklerken en yalnız düşünceler
Ve siyah hiç cezp etmemişti beni saçlarında
rengârenk bakmayı

Ciğerim dağlanır bir nefes ver Zap sularını aşsın
Bir nefes al paslanmış demirleriyle yıkılsın istinat
duvarları
Ne hayat kurutur sevdanın ölümsüzlüğünü
Ne de bir ömür ayrılıklar.

Belki Moskova’ya yüzmüştür. Piraye’nin deli
gözyaşları
Peki, bir daha mavi gözlü bir şair doğmayacak mı?
Yokluğu en çok bu yıllarda hissedilirken