Nazım Pala Şiirleri - Şair Nazım Pala

Ağırlığı gitti kelimelerin,
Konuşmak artık boşuna…
Delikanlı ayağa kalktı,
Bir ona bir de kendine baktı,
Son sözü o söylemedi ama gitmekti artık son söz.

Beklemekteyim sabahın soğuk selamından beri
İçimi ısıtacak haberini
Gözlerim hiç görmediği kadar iyi görmekte
Ufukta seni aramakta
Kulaklarım artık kendini aşmış
Olmayan sesinle çınlayıp durmakta

bu akşam söyle bana
benden nefret ettiğini
tek taraflı bir aşkın
başlamadan bittiğini

yalnız tek ricam senden

esaret bir aşk gibi sıkı olmalı;
prangalamalı seni ayaklarından ve ellerinden
ama en önemlisi yüreğinden,
kış geldiğinde solmamalı bir çiçek gibi,
mesela bir çam ağacı gibi yeşil kalmalı her mevsim;
her şey bir yana baharın çiçeklerinin güzelliğini de barındırmalı içinde,

yorulduğumu hissettim ilk defa
bedenim içten içe ağırlaşırken,
yüreğimdeki sevdaların git gide hafiflediğini,
buz gibi tenimde kanımın her geçen gün
biraz daha çekildiğini fark ettim
ama bir beni anlayamadığını fark edemedim

alışmışım ben zaten bir başıma kalmaya
bıraktı gitti herkes yalnızım yine yalnız
sen de kalma yanımda hadi git bir an önce
sen de kalma yanımda kimseye yok minnetim

np

hani sana kal demiştim ya
vaz geçtim gitmelisin bitmeli bu ruya
sen gidince yıkılsa da bu dünya
hatıralarda kalmalı bu tatlı hülya

np

Bir zümredir onlar ya
Ulaşılması imkansız
Sana ulaşmak ey güzel
Onlar kadar imkansız

np

seni her gördüğümde devrim olur;
bilmem kaç yüz yıldır sömürülmüş
bir afrika ülkesinde.
Halk ele geçirir hürriyetini,
Emeğine ekmeğine sevdiğine kavuşur...

Neden eskisi gibi gülmüyor o gül yüzün
Sana hiç yakışmıyor o ağır sessiz hüzün
Yoksa sen de mi bıktın seni seven bu benden
Sensiz yaşayamaz ki bu dünyada bu beden

Sözlerin başka konuşur gözlerin başka