Nâzım Hikmet'e Mektup Şiiri - Arda İnal

Uçsuz bucaksız gökyüzünün
dinmeyen gözyaşlarıyla döllenip
yüzyıllardır yoksul halklar doyuran,
şimdilerde ise bir avuç hıyanet dolu
şehir ağasının eline bakan,
yetim topraklarında yaşıyorum Anadolu'nun..
Sene, iki bin bilmem kaç,
sen öleli kırk yılı geçti
ama bu ülkenin denizlerinden
seninki gibi bir gemi geçmedi.
Buğulu gözlerle arıyorum seni,
sene, iki bin bilmem kaç,
ne olur be Nazım Usta'm
maviden daha mavi gözlerini aç..

Ne denli özlüyorsa bu çılgın ahâli
Öbür 'Mavi Gözlü Dev'i,
sarışın bir kurda benzeyen
ve şimdi bir yerlerde, bizi izleyen
Gazi Mustafa Kemal'i,
O denli hasretinle yanıyor
baş tacı etmek yerine
içine etmeyi yeğledikleri Türk Dili...
Usta olmayınca, çırak yetişmiyor..
Ne olur Nazım Ustam, uyan..
Silkelen doğrul üzerinde yattığın
karanlık Rusya topraklarından,
uğruna hapislerde paralandığın
herşey silinip gitti o diyardan,
yetiş Büyük Ustam, kavgamıza
yunsun, yıkansın bu edebiyat
şahlansın, kanatlansın şiirimiz!
omuzlanalım senle beraber,
kurtulsun yekpare meşeden tekerlekleri
'yabancı' çamurlara saplanan dilimiz!

En baştan anlat biz gençlere
oğlun Memed'i ve Piraye'ni
bir kadını böylesine yıl eskiterek,
Nazım Hikmet gibi nasıl sevdiğini..
Bir çiftçinin azmi ve yüreğiyle,
toprak kokan, nasırlı elleriyle
yetiştirdiği gibi yetiştir bizi..
Anlat bize de Orhan Kemal'e,
Balaban'a, Yusuf Usta'ya anlattıklarını..
Dedim ya Nazım Usta'm, yetiştir bizi;
öğret, zorla, yıprat, eleştir ve hatta
yırt at bütün gevelediklerimizi...
Buğulu gözlerle arıyoruz seni
sene, iki bin bilmem kaç,
ne olur, şairler şairi üstâdım,
mutlu bir çocuk gibi gülen
ve merasimsiz ağlayan gözlerini,
acıyı, mahpusluğu, hasreti gören
maviden daha mavi gözlerini aç! ..

03.01.2009, Ankara